Tegenwoordig wordt er nogal wat af-geëvalueerd. Overal wil men weten hoe het was, wat we ervan vonden. Onze mening wordt zo op prijs gesteld, en mede door IT-ondersteuning zijn we in een collectieve gekte terecht gekomen. Ik krijg dagelijks verzoeken om plekken te beoordelen waar ik was, omdat ik weer vergeten ben mijn telefoon van ‘locatie delen’ af te halen. En al dat oordelen brengt ons nog meer in het oordeel en haalt ons uit de waarneming. Het is werkelijk veel denken en weinig voelen. Wat moeten we in godsnaam met al die likes?

Ook in het bedrijfsleven zijn we zo langzaam maar zeker aan het doorslaan. Er zijn gewoon te veel evaluatiemomenten. Ik herinner me nog hoe ik als jochie van vier, vijf jaar in de nazomer altijd met mijn ouders en zus bramen ging verzamelen. Ik kreeg dan een kopje en telkens als ik dat vol had, mocht ik het bij mijn ouders brengen en kiepten zij de inhoud in een grote emmer. Daarna begon de cyclus van het kopje vullen opnieuw. Ach en wat duurde het lang voordat de bodem van het kopje bedekt was. Elke keer na twee of drie bramen keek ik met een mix van verwondering en ongeduld naar het kopje. Ik keek meer naar mijn kopje dan dat ik aan het plukken was. Logischerwijs was ik als Benjamin veruit de langzaamste in mijn gezin, natuurlijk ook omdat er heel veel bramen direct in mijn mond verdwenen. Maar de analogie lijkt een beetje op wat wij op ons werk ook aan het doen zijn. Eigenlijk zijn er slechts twee momenten waar evaluatie mijns inziens zinvol is. In dit voorbeeld wanneer het kopje halfvol is en wanneer het vol is. Het eerste moment denk je vol enthousiasme “Ja, ik kan het, het gaat lukken… Ga zo door!” Terwijl het tweede moment gaat om “Het is klaar. Stop maar! Dankjewel. Tijd voor een ander kopje of voor iets anders.”

Evalueren heeft mijns inziens weinig met het zoeken naar bevestiging te maken. Veel meer gaat het om oogsten. De materiële opbrengst gaat in het mandje, de immateriële opbrengst vergroot onze ervaringsschat. Te vaak vragen hoe we het doen en of we dingen nog beter kunnen doen; het is pure onzekerheid en daarmee drakenvoer. Het leidt alleen maar af en haalt ons uit verbinding. Als eigenaar van een (deel)project ben je als geen ander innerlijk verbonden met het onderwerp. Waarom is dan de mening van een buitenstander nodig? Natuurlijk vinden ze er iets van als we vragen om feedback. Maar het is vaak geen feedback die we krijgen. Integendeel, ik zie dat mensen door te veel feedback de put in gepraat worden. Welke feedback-gever neemt er nou zorgvuldig de tijd om eerst met zichzelf, met zijn zelfbewustzijn, in verbinding te gaan en dan pas datgene terug te geven wat de ander rijker maakt? Het gaat tegenwoordig allemaal zo snel dat we helaas de overgang van oordelen naar voeden (feedback) niet maken. Elke keer vaker dan twee keer evalueren kost alleen maar tijd en energie en is niet bevorderlijk voor de projectresultaten, integendeel. Twee evaluatiemomenten zijn werkelijk meer dan genoeg. Op de helft en op het einde van elk project.

Nieuwsgierig geworden?

Bestel het boek bij Managementboek of bol.com
Of bekijk hier eerdere Peek previews/Tipjes.

Dit was voorlopig het laatste blog. Samen met alle andere kon je een goede indruk krijgen van mijn boek. Hopelijk voldoende om je over de streep te trekken! Geloof me, je wordt er echt beter van.